elisabethvogler on ikinci nesil yazar

Madonna fahişe sendromuna sahipseniz şayet yaşayacağınız aşktır.

Bu sendroma sahip hastalar aşık oldukları insanla birliktelik yaşayamıyor zira cinselliği yalnızca fahişe diye tabir edebildikleri kadınlarla yaşamaya uygun görüyorlar. Bozukluğun temelinde elbette cinsel bilgisizlik, bastırılmışlık ve cahil bir toplum yatıyor lakin uzun yolda detaylarına inemeyeceğim.

Efkar karmasından : https://youtu.be/eH3ICegkQJM

(bkz: Nazan öncel)

Küçükken kuzenimle nart destanlarından faydalanarak lotr tadında bir seri yazmayı planlıyorduk.

Bence tonte bir plandı fakat gerçekleştiremedik. Bunun haricinde her yere karaladığım cümleleri derleyebilsem şayet bir kitap çıkardı ortaya lakin neyi nereye yazdığımı dahi bilmiyorum; öyle ki bazen gece kalkıp karanlıkta bulduğum ilk kalemle bir kağıt parçasına birkaç cümle iliştirir yatarım.

Gece üşüyen Ankaralı büyüsü yaptılar bana da..

Temmuz ayında otelin kaloriferi yanıyor ve sanırım kombide bir sorun var. Çekilecek gibi değil fakat aniden gece yolculuğa çıkmanın sonunun bu olacağı belliydi. Sabaha dek tavanı izleyerek otel sahibine küfretmeyi planlıyorum.

Bir de Ankaralıları içlikle uyuyan insanlar olarak kodladım, mutlu musunuz ?

Bu başlık beni hep duygulandırıyor.

En sevdiği çizgi filmi izlemek için okuldan koşarak gelen o çocuğu ararken buluyorum kendimi. Yahut kaybediyorum desem daha doğru olur sanırım. En umulmadık anda bir şeylerin hüznü ve özlemi doğuyor içime.. bir zamanlar olduğum insana-yaşadıklarıma asla ulaşamayacak olmamın çaresizliğiyle eziliyorum.

çocukluğumuza döndüğümüzde bir şeylerin geçeceğine dair olan buruk umudaysa üzülüyorum. Henüz büyümemişken, yeniden küçücük olmak için kıvrandıracak kadar ne kırdı kalplerimizi ?

Arif' in golünü arıyorduk nerelere geldik, ben ağlayıp geliyorum siz devam edin.*

Hiçbir zaman böyle bir isteğim olmadı zira bu tiplerden tabiri caizse bir cacık olmaz. Kaldı ki böyleleriyle takılmak için o seviyede bir insan olmak lazım geliyor aksi halde dayanması hayli güç olur.

Fakat kadınların genelinde hayatındaki insanı tamir etme güdüsü vardır. Bunun da annelik içgüdüsünden kaynaklandığını düşünüyorum. Beni kendisinden nefret ettiren bir erkeği dahi mutsuz görmeye dayanamam, yardım isterse de şayet elimden geleni yapmak isterim. Zira bu noktada cinsiyet ehemmiyetsiz hale geliyor, kadın-erkek ilişkisinden anne ve çocuğa evriliyor iletişim benim nezdimde, çoğu kadın için de böyle olduğunu düşünüyorum.

Gel gelelim bu doz da iyi ayarlanmadığı takdirde sömürülmeye açık hale geliriz fakat bu bambaşka bir başlığın konusu..